مجنونم و لیلایی ندارم

شوریده و شیدایی ندارم

نهم سر بر بیابان غریبی

ز غربت پروایی ندارم

خواهم که روم به ساحل عشق

موجم من و دریایی ندارم

فرهادم و تلخ گشته کامم

مجنونم و لیلایی ندارم...

آخرین نفر که میرفت

   پشت سرش در و نبست

غم

       سرش و انداخت پایین

 اومد و تو دلم نشست...

باشه قبوله، سرنوشت تنهایی رو برام نوشت

تسلیمتم من ای خدا، چه تو جهنم چه بهشت

دیگه نمی خوام از بی کسی غم بخورم

هی غصه ی زیاد و از کم بخورم

دیگه غرورم رو زیر پا نمی زارم

واسه ی تنهاییام نمی خوام اشک ببارم

دیگه دل شکستمو هر جایی جا نمیزارم

خاطرات بدم و دیگه به یاد نمیارم

دیگه دنبال یار نمی گردم دلو هوایی نمی کنم

وقتی تنها میشم محبتو گدایی نمی کنم

دیگه به این راحتیا تو خلوت دل خستم

هر کسی و راه نمیدم، دیگه در قلبمم بستم

دلم و بازم شکوندی خیلی ساده منو روندی

گفتی دست از سرم بردار رفتی و پیشم نموندی

چی بگم آخه به تو صدمین باره که میری

میری و تنهام میزاری دستمو نمیگیری

دل من ساده ای اما خیلی اون بی معرفت بود

اون همه رویای خوب همگیشون یه حسرت بود

دل ساده و صبورم تنهایی سهم توئه

چیزی كه بده برا تو این همه رحم توئه

بسه هر کی هر چی می خواست دلتو سوزوند و رفتش

هر کی آتیش بازی می خواست خود تو میشدی نفتش

چیزی از دلم نمونده تیکه ای سرد و پوسیده

دل تنها و غریبم یه روز خوشم ندیده

آروم قدم بر میدارم میام جلو

یادم میاد خاطراتم و با تو

آب میریزم رو سنگ قبر تو رفیق

این دلمو با رفتنت زخمی کردی خیلی عمیق

گوشه ی مزار تو میشینم روی زمین

دل پیر و شکستمو عزیزم خودت ببین

خیلی سخته باور کنم که زیر خاک خوابیدی

این همه با تو حرف زدم یقین دارم که شنیدی

صدامو میشنوی اما چرا جوابم نمیدی

نگو رفیق خستتو به این زودی بردی ز یاد

دلم برات تنگه حسین یه عالمه خیلی زیاد

میدونم بر نمیگردی رفتی تا آخر دنیا

رسم این روزگاره آخرش میمونی تنها

کاشکی یه بار عزیزم بیای تو توی خوابم

میومدی یکدفعه میدادی توجوابم

رفیق روزای سختی، رفیق خسته و زخمی

رفتی و دنیا نکرده لحظه ای به من رحمی

یاد مردای خدایی بخیر، عاشقای سینه چاک

روحشون پرنده شد جسمشون افتاد به خاک

معنی معرفت و مردونگی و ایثار، اونا بودن

به عشق وجب وجب خاکمون از جونشون بریدن

پیکرای بدون سر، واسه نسل ما سپر

با خودمم، بی معرفت، تو اونا رو ازیاد نبر

نه قصه بود نه حادثه تو اون سالای خیلی دور

حماسه بود حماسه بعد از انفجار نور

جوونای بی ادعا مخلص و تسلیم خدا

نیومدن از آسمون جوون بودن مثل ماها

مادرا وپدراشون با هزار نذر ونیاز

چشم به راه بچه ها دعا میکردن تونماز

نشسته مادری یه گوشه پسرم خوش اومدی

با پاهای خودت رفتی حالا با تابوت اومدی

یه مادر قد خمیده میبینه با چشمای تر

پسرش اومده اما پیکرش نداره سر

از بعضیا فقط پلاک از بعضیا استخون

بعضیا برنگشتن بعضیا بی نام ونشون

به عشق نسلای دیگه به عشق ناموس و وطن

به عشق دین وایمون رفتن به جنگ و جون دادن

با اخلاص و بی ادعا رفتن فداشدن اونا

خیانت کردیم به امانت، خجالت زده ایم ما

میگن به من خدایا دنیا فقط دو روزه

هر کی که از تو دوره تو اون دنیا میسوزه

شده سوال تو ذهنم این مسئله که چرا

تو این دو روزه کوتاه میریم در پی دنیا

برای چی ما آدما اینقد طمع می ورزیم

هی دست و پا میزنیم باز هم به زیر قرضیم

برا روز مبادا پول رو پولا میزاریم

واسه یه دو زار بیشتر دل میشکنیم میازاریم

پس چرا حرص و طمع،وقتی دو روزه دنیا

باید بزاریم و بریم همش تمومه فردا

آهای تو که اون بالایی مغرور نشی به ثروتت

یا تویی که این پایینی کم نکنی غنا ئتت

همش تموم میشه یه روز، امروز و فرداست که بیاد

مرگ و میگم، میاد و تو زندگیتو ندی به باد

به این ظاهر دنیا دل نبندی یه وقتی

پول نداری عزیزم فکر نکنی بدبختی

این همه تشکیلات فقط یه بازی دو روز ست

وقتتو از دست ندی فکر نکنی هنوز هست!

هوالمحبوب

چه شب هایی را تاصبح زگریه ی من بیدار بودی

تا دور میشدم من تشنه به لحظه دیدار بودی

محبت بی دریغت                                       

مادر

                                                  همیشه هست در یادم

بی تومن غرق در سیل غمها و با تومن شادم

و مهربانم...

گرمی آغوشت پناهگاهم در بهبهه زمان

گویند که زیر پای توست کلید جنان